In de intieme setting van de Koorzaal van Het Concertgebouw komt de vergeten muziek van componist Martin Spanjaard tot leven, dankzij een ontroerend eerbetoon door celliste Laura van der Heijden en pianist Ed Spanjaard.
Het delicate kinderliedje, ooit gecomponeerd door Martin Spanjaard voor zijn dochter Clara, heeft een diepe betekenis voor celliste Laura van der Heijden, wiens grootmoeder dezelfde Clara is. Het brengen van deze muziek naar het publiek is voor hen beiden een emotioneel geladen daad van herinnering en erkenning.
Na het ontroerende concert delen Laura en Ed hun gevoelens en herinneringen met journalist Harm Botje van Het Parool. Het leven van Martin Spanjaard, lang vergeten na zijn tragische lot in Auschwitz, krijgt zo een nieuwe stem en gezicht in de muzikale wereld.
Martin Spanjaard, die in 1942 omkwam in Auschwitz, leek lange tijd vergeten, maar zijn nalatenschap leeft nu voort in de muziek van zijn nazaten. De bijzondere locatie van Het Concertgebouw, waar Spanjaard ooit dirigeerde, voegt een extra laag van symboliek toe aan dit eerbetoon.
Voor Laura en Ed is dit niet alleen een muzikaal eerbetoon, maar ook een daad van rechtvaardigheid en herinnering. Het oproepen van de verloren melodieën van Martin Spanjaard is een moment van genezing en hoop voor een verleden dat te lang in het duister heeft gelegen.