De woonwagenbewoners in Heemskerk en Beverwijk leven al geruime tijd in onzekerheid over de beloofde uitbreiding van het woonwagenkamp aan het Elzenhof. Hoewel de plannen voor uitbreiding al jarenlang in de gemeentelijke pijplijn zitten, is er tot op heden nog geen concrete realisatie.
Anita, een van de bewoners, verkocht vorig jaar vol hoop haar huis in de verwachting snel een eigen standplaats te krijgen op het Elzenhof. Maanden later leeft ze echter noodgedwongen bij haar ouders, te midden van haar gezin. 'Ons leven staat stil,' zegt ze vol frustratie.
De woonwagenbewoners voelen zich al generaties lang genegeerd en achtergesteld. Vooroordelen blijven bestaan, zoals het onterechte beeld dat 'kampers toch niet werken'. Ook in besluitvorming worden zij vaak over het hoofd gezien, wat een gevoel van onrechtvaardigheid en frustratie teweegbrengt.
Volgens raadslid Mendes Stengs ontbreekt het aan politieke wil om de problemen van woonwagenbewoners serieus aan te pakken. Ondanks de wettelijke verplichting voor gemeenten om beleid te ontwikkelen inzake woonwagens en standplaatsen, blijft de situatie onveranderd. Onderzoeken en toezeggingen beloven weinig vooruitgang.
De beloofde uitbreidingen in zowel Heemskerk als Beverwijk worden gezien als loze beloften. De woonwagenbewoners blijven vechten voor erkenning en behuizing, ondanks de voortdurende vertragingen en obstakels die hen in de weg staan. Zullen de gemeenten eindelijk de belangen van deze gemeenschap serieus nemen en concrete stappen ondernemen?
Terwijl de gemeente Heemskerk de vertraging wijt aan personele kwesties, ligt de toekomst van de bewoners nog steeds in het ongewisse. Ook in Beverwijk blijft de hoop gevestigd op medewerking van de provincie, met een 'straatje erbij'-aanpak. Maar de beperkte beschikbaarheid van grond vormt een aanhoudende uitdaging voor het verwezenlijken van standplaatsen voor woonwagens. De vraag blijft: wanneer krijgen de woonwagenbewoners de erkenning en behuizing die zij al zo lang verdienen?